عاشق ساکت

ای وای از این بیداد انسان سوز،

                        ای دریغ از قلب پاره،

            گر به هیچم گیری و من در تمنای حضورت سوزم و سازم ;

                                                            باز در عمق وجودم عشق زیبای تو را جویم...

                        چه سخت و دردناک است،

                                                که بی رحمانه عاشق باشی و ساکت...

دگر از کیمیای شعر نومید و

     به نادانی و نافهمی و نقص کلمه معترض چون باد،

              نمی دانم چگونه می شود بر بال نرم یک فرشته یادگاری از جوانی، از شعور سبز فریاد...

                                                                            یادگاری از هجوم عاطفه حک کرد؟!

در سرم طوفان سرخابی وحشت می چلاند خاطراتم را;

                                    کجای قصه ام ماندی که پررنگی و جاویدان؟

            کجای غصه هایم شاد خندیدی;

                                که قلبم را به شهد معجزه مرهم شدی و آتشم را شعله ور کردی دوباره؟

دلم در تب و تاب یک نفس آغوش گرمت، سخت بیمار است...

                      و از داغ لب نرمت به اندوه زمان و زجر جانکاه سکوت سرد اجباری گرفتار است.

ز بیداری رویاهای رنگینم نمی ترسم;

                        ولی چون غولی از فولاد و آهن;

                                    سر برون آورده از اعماق این گرداب وهم انگیز:

                                                            خدای زجر و وحشت ، می زند فریاد;

                                                  و در چشمان خون بارش هجوم دلهره پیداست; می ترسم.

بیا یک لحظه درکم کن، ای وجودم در تمنای وصالت;

                                                                        سخت می ترسم.

نیاید باد پاییزی و چون برگی سراسر رنگ و رنج و درد و حسرت;

                                                                 مرا از تو بگیرد ای درخت سبز احساسم;

                                                                                            هنوز از باد می ترسم.

و می ترسم ز جادوی پر از زنجیر این سرداب ساکن،

                                                            که نامردانه بر عشاق ساکت،

                                                                             و بر افسون شاعر می زند شلاق.

احسان حقیقت خرازی

تهران-پاییز 91