تو را هرگز نمی­بخشم

تو را هرگز نمی­بخشم

                                و نامت را نخواهم خواند دیگربار...

به قلب پاره­ام سوگند:

                                  به رویاهای چون دریای طوفانی، گل­آلودم،

                                                                                                                                            تو دیگر نیستی در خاطرم: هرگز نبودی جز پریشانی و افسوس و گناه و ترس...

همان­دم کز نگاه بی­وفایت فاجعه رویید،

           و نام بی­گناه و ساده­ی من را قسم خوردی،

                                    به قرآن دست یازیدی ، "به این وقت اذان" را تو به لب راندی،

          و گفتی آن دروغی کز نگاهم خون به­جای گریه جاری شد...

                                                  و این آغاز بی­پایان یک  کابوس ابری بود...

شنیدم نقشه بوده گریه­هایت،   
                  شنیدم فتنه بوده در همه افسوس­ها و ناله­هایت:

تو را هرگز نمی­بخشد    دل پردرد آئینه،

                 که ننگ خاطرات پرفریبت را به دامان می­کشد از روی ناچاری...

پناه بی­پناهی­های هر روز و شبت بودم

            ولی ذات سیاهت را نبود آرامشی جز مرگ و نفرین.

چه انسان چه فرشته، چه شیطان چه عروسک:

                                هرچه بودی جای تو قعر جهنم

                                        و غذایت پرتعفن چون تن مردار و خونابه...

تو را هرگز نمی­بخشم

                                که اینگونه غمین و زار و آشفته

                                                        به آغوش به­خون­غلتیده­ی ابلیس آسودی...

تو را همچون عذابی سخت

                                 به قعر سرد و نمناک همه رسوائی تاریخ بخشیدم.

دلم بی تو چه آرام است...

            تنم از زخم شیطان و هوای سرد این دوران دگر جایی برای دردهای نو ندارد...

                                     ولی آرام و مسرورم:

                                                              
                                                                   

                                                                     ز پیروزی پررنجم،

                                              

                                                                       رهایی از نگاه پرگناه تو،

                                                                                      
                                                                               و پایان پر از امید این کابوس.
 

  تهران- پائیز 90