بوی خاک بارون خورده...
اشتراک لحظه های ناب
بوی خاک بارون خورده...
اشتراک لحظه های نابدرباره من
زندگی فقط ارزش یک چیز رو داره: آموختن
و...
اگه قراره کل زندگیمونو وقف تنها چیز بارزش یعنی آموختن کنیم، پس کی باید از آموخته هامون استفاده کنیم؟!
ادامه...
یلدا
راستی این یلداست،
که در قلبم را،
پی امید نگاهت
هر نفس می کوبد؟!
دل من تنگ و غمین است در این بی خوابی;
شب دراز است و از آن براتر،
تیغ تنهایی و رگ های من و بی تابی...
کاش اینجا بودی;
من و آتیش نگاهت بغل شومینه،
گیج یک ظرف انار، با دو گیلاس شراب...
تا رسیدن به شعاع خورشید;
تا دم صبح سپید
با دو گیلاس و انار و شکلات، باز یلدا اینجاست...
منم و مستی کابوس سیاه رفتنت،
گیج و افسرده و خسته،
هر شب من یلداست...
تهران، پاییز 1392
عزیزم، دخترم، عشقم
من از داغ دل دیوانه ام می ترسم و می گریم و در سوگ این دل های مدفون گشته در زیر همه آوار و آجر،
خون به دامان می فشانم…
کنون از گرد مرگی کز همه دیوارهای نیمه تن پیداست، می فهمم که جان دادن چه سخت است...
وزان دردانه تر، بوی به هم آمیخته ی خون است و خاکی : که می دانی همین نزدیکی ات،
جایی که تا دیروز سقف و جان پناه خانه ات بوده است،
برایت چون نشانی از تن دردانه ات ، آتش به جان بی فروغت می زند هر دم.
فضا سرد است:
دل این روح آواره پر از درد است،
شب و ناله به قلب پاره و جسم به جا مانده به زیر این همه خاکم، دگر رحمی ندارد...
تنم چون تکه سنگی که گویی چون هزاران سال مرده است،
کنار تکه های سنگ و آجر ، چوب و کاگل:
که چون مخلوطی از میراث وحشتناک هستی بر همه دنیام آوار است، می لرزد.
چرا پس راحت و آسوده خوابیدی تو زیر این همه تخریب بی انصاف؟
فسون سرد قلبم را تو می دانی عزیزم، دخترم، عشقم...
چرا دیگر نمی گویی که مشتاقی برای قصه های تلخ بابا؟!
نه اشکی نه صدایی...
نه دیگر کوششی دارم برای دیدنت،
ای آخرین تصویر زیبای همه دنیای نا مردَم.
تو بردی زلزله... بردی...
تو تنها تکه ی جامانده ی گنج زمینی مرا بردی: که جانانه برایش من خدای خسته ام را نیز می بازم...
صدای نبض بی جانم نمی آید...
چه خوشحال و چه آرامم...
چه آسوده به سمتت می گشایم بالهایم...
ای همه هستی بابا...
عزیزم، دخترم، عشقم.
تهران- 24 مرداد 91
راز سبز آرامش
چرا این باد پاییزی چنین بی رحم و بدذات است؟
چرا در ظهر تابستان؟!
چرا پس بی صدا آمد؟!...
صدایم را ز پیچاپیچ دوران
نه کس بشنید و نه آنکس که با او...
بدست باد دادم من همه تنهایی ام را
کنون مبهوت و دل خسته،
چنین بی زار از عمق همه نافهمی دنیا،
به دنبال چراغی روشنم شاید
کسی آید
که از سطح سکوت ساده ی قلبم
برون آرد چراغی کوچک اما گرم;
چراغی پر ز راز سبز آرامش
تهران-تابستان 91
بال های آهنین
دست هایم را بیاورید
سالهاست با آنها پرواز نکرده ام
بال نبود آنچه در سر به اسم تصورات و توهمات می پروراندم
دستهایم بوی نان سوخته در توستر می دهد
شاید آخرین باری که با آنها یک دودکش کشیده ام را یادم نیاید ولی می دانم می رسد روزی که با آنها بپرم
از بالای برجی بلند از گل و کتاب....
و شیرجه بزنم تو همین خراب شده آسفالتی که وقتی چشمانت را می گشایی حجمه تعفن عطرهای 200 هزار تومنی اش گوشت را لال و زبانت را کر می کند...
تو را هرگز نمیبخشم
تو را هرگز نمیبخشم
و نامت را نخواهم خواند دیگربار...
به قلب پارهام سوگند:
به رویاهای چون دریای طوفانی، گلآلودم،
تو دیگر نیستی در خاطرم: هرگز نبودی جز پریشانی و افسوس و گناه و ترس...
هماندم کز نگاه بیوفایت فاجعه رویید،
و نام بیگناه و سادهی من را قسم خوردی،
به قرآن دست یازیدی ، "به این وقت اذان" را تو به لب راندی،
و گفتی آن دروغی کز نگاهم خون بهجای گریه جاری شد...
و این آغاز بیپایان یک کابوس ابری بود...
تو چه باشی چه نباشی...
وااای که عکس خالی از مهر و وفایت سرد است
و ز شانس بد عشق
دل آن مرد پر از آه و اسف پر درد است.
در همین نزدیکی... فتنه ها می رویند
و همین زودی ها ... نام پر ننگ تو را،
از زمین می جویند.
تو تماشا کردی:
که چگونه یک مرد ،
روی قبر پر ز اندوه و غم زندگی اش می گرید...
کاش آنجا باشی،
وقتی از عمق زمان نفرت و فواره خون می بارد،
کاش باشی و بگویی که چرا
مهره های بازی عشق و فریبت را زود
جابجا چیدی و نفرین زمین و آسمان را با خیانت تو خریدیش به جان!
دل سنگین خدا پر درد است!
ولی از حرم دعای یک فرشته،
جان آواز و طنین پرنوای این حقیقت گرم است:
زندگی جاری و ساریست هنوز...
چه تو باشی چه نباشی،
نبض امید همیشه می زند.
به سکوت سبز عارف سوگند
که گران بود آنچه دادی از دست...
تو به اندک رنگی
و به مفت آواز سرخ چنگی
دادی از کف گوهری را که امانت بار دامانت بود.
فتنه ها می رویند،
مهره هایت همگی می شورند،
و تو را نیست پناهی جز خیانت، جز مرگ...
به شکوه تلخ و غمناک حقیقت سوگند:
چه تو باشی، چه نباشی پرده ها می افتند،
مهره هایت همگی می شورند،
و پر از تنهائی نام پرننگ تو را از زمان می جویند...
تو می دانی همیشه با تو می مانم...
تو می دانی که در دلتنگی های هر شب و روزم:
فقط یاد تو می افتم.
تو می دانی ، نمی دانی؟!
تو می دانی که چه سخت است...
که بی عطر تو تنها بود و از امید حرفی زد!
کنار عکس های سرد و پر غصه ، دلم جایی دگر مهمان درد توست ...
من این را خوب می دانم که در دلتنگی های پر ز اندوهت
تماشا می کنی هر دم صدای ناله هایم را!
و تو هستی ،
همیشه در کنار من.
همیشه خاطرت سبز است،
همیشه با تو می مانم...
ولی می دانم اکنون با منی بی من!
نشو غافل ز یاد من ،
اگر حتی ز عمق فاجعه دلشوره روید ...
نشو غافل ز اعماق وجود من ،
که هر لحظه، به یادت چون درختی،
کز همه دنیاش بی زار است، می سوزد.
نکن گریه برای من ،
فقط یک لحظه یادم کن:
که دریابم تو هستی در کنار من ...
همیشه خاطرت سبز است
همیشه با تو می مانم...
