باران و تمام خاطراتش

این شعر تقدیم می شه به تموم "عشاق تنها" ...

لینک دانلود دکلمه ی "باران و تمام خاطراتش" :

http://s3.picofile.com/file/8229282018/Barano_tamame_khateratash_Ehsan_Haghighat.mp3.html

یلدا

راستی این یلداست،

که در قلبم را،

پی امید نگاهت

 هر نفس می کوبد؟!

دل من تنگ و غمین است در این بی خوابی;

      شب دراز است و از آن براتر،

    تیغ تنهایی و رگ های من و بی تابی...

کاش اینجا بودی;

من و آتیش نگاهت بغل شومینه،

گیج یک ظرف انار، با دو گیلاس شراب...

تا رسیدن به شعاع خورشید;

تا دم صبح سپید

 با دو گیلاس و انار و شکلات، باز یلدا اینجاست...

منم و مستی کابوس سیاه رفتنت،

گیج و افسرده و خسته،

هر شب من یلداست...

تهران، پاییز 1392

کاش

کاش که می دانستم;

عاقبت می شود آخر یا نه؟

کاش می دانستم;

که تو خود می دانی که بمانی یا نه...

کاش یک لحظه به جای این حال;

حال من جور دگر بود و حواسم اینجا...

کاش می دانستی که چه حالی دارم…

که چگونه لای رویا و خیالم،

عطر دیرین تو را می کارم.

حال من حال عجیبی است;

که یک دریاچه،

قبل سرمای زمستان دارد...

احسان حقیقت خرازی، پاییز 1392، تهران

عاشق ساکت

ای وای از این بیداد انسان سوز،

                        ای دریغ از قلب پاره،

            گر به هیچم گیری و من در تمنای حضورت سوزم و سازم ;

                                                            باز در عمق وجودم عشق زیبای تو را جویم...

                        چه سخت و دردناک است،

                                                که بی رحمانه عاشق باشی و ساکت...

دگر از کیمیای شعر نومید و

     به نادانی و نافهمی و نقص کلمه معترض چون باد،

              نمی دانم چگونه می شود بر بال نرم یک فرشته یادگاری از جوانی، از شعور سبز فریاد...

                                                                            یادگاری از هجوم عاطفه حک کرد؟!

در سرم طوفان سرخابی وحشت می چلاند خاطراتم را;

                                    کجای قصه ام ماندی که پررنگی و جاویدان؟

            کجای غصه هایم شاد خندیدی;

                                که قلبم را به شهد معجزه مرهم شدی و آتشم را شعله ور کردی دوباره؟

دلم در تب و تاب یک نفس آغوش گرمت، سخت بیمار است...

                      و از داغ لب نرمت به اندوه زمان و زجر جانکاه سکوت سرد اجباری گرفتار است.

ز بیداری رویاهای رنگینم نمی ترسم;

                        ولی چون غولی از فولاد و آهن;

                                    سر برون آورده از اعماق این گرداب وهم انگیز:

                                                            خدای زجر و وحشت ، می زند فریاد;

                                                  و در چشمان خون بارش هجوم دلهره پیداست; می ترسم.

بیا یک لحظه درکم کن، ای وجودم در تمنای وصالت;

                                                                        سخت می ترسم.

نیاید باد پاییزی و چون برگی سراسر رنگ و رنج و درد و حسرت;

                                                                 مرا از تو بگیرد ای درخت سبز احساسم;

                                                                                            هنوز از باد می ترسم.

و می ترسم ز جادوی پر از زنجیر این سرداب ساکن،

                                                            که نامردانه بر عشاق ساکت،

                                                                             و بر افسون شاعر می زند شلاق.

احسان حقیقت خرازی

تهران-پاییز 91

عزیزم، دخترم، عشقم

من از داغ دل دیوانه ام می ترسم و می گریم و در سوگ این دل های مدفون گشته در زیر همه آوار و آجر، 

خون به دامان می فشانم…

کنون از گرد مرگی کز همه دیوارهای نیمه تن پیداست، می فهمم که جان دادن چه سخت است...

وزان دردانه تر، بوی به هم آمیخته ی خون است و خاکی : که می دانی همین نزدیکی ات،

 جایی که تا دیروز سقف و جان پناه خانه ات بوده است،

برایت چون نشانی از تن دردانه ات ، آتش به جان بی فروغت می زند هر دم.

فضا سرد است:

دل این روح آواره پر از درد است،

شب و ناله به قلب پاره و جسم به جا  مانده به زیر این همه خاکم، دگر رحمی ندارد...

تنم چون تکه سنگی که گویی چون هزاران سال مرده است،

کنار تکه های سنگ و آجر ، چوب و کاگل:

که چون مخلوطی از میراث وحشتناک هستی بر همه دنیام آوار است، می لرزد.

چرا پس راحت و آسوده خوابیدی تو زیر این همه تخریب بی انصاف؟

فسون سرد قلبم را تو می دانی عزیزم، دخترم، عشقم...

چرا دیگر نمی گویی که مشتاقی برای قصه های تلخ بابا؟!

نه اشکی نه صدایی...

نه دیگر کوششی دارم برای دیدنت،

ای آخرین تصویر زیبای همه دنیای نا مردَم.

تو بردی زلزله... بردی...

تو تنها تکه ی جامانده ی گنج زمینی مرا بردی: که جانانه برایش من خدای خسته ام را نیز می بازم...

صدای نبض بی جانم نمی آید...

چه خوشحال و چه آرامم...

چه آسوده به سمتت می گشایم بالهایم...

ای همه هستی بابا...   

   عزیزم، دخترم، عشقم.

تهران- 24 مرداد 91

راز سبز آرامش

چرا این باد پاییزی چنین بی رحم و بدذات است؟

چرا در ظهر تابستان؟!

چرا پس بی صدا آمد؟!...

صدایم را ز پیچاپیچ دوران

نه کس بشنید و نه آنکس که با او...

بدست باد دادم من همه تنهایی ام را

کنون مبهوت و دل خسته،

چنین بی زار از عمق همه نافهمی دنیا،

به دنبال چراغی روشنم شاید

کسی آید

که از سطح سکوت ساده ی قلبم

برون آرد چراغی کوچک اما گرم;

چراغی پر ز راز سبز آرامش

تهران-تابستان 91

بال های آهنین

دست هایم را بیاورید

سالهاست با آنها پرواز نکرده ام

بال نبود آنچه در سر به اسم تصورات و توهمات می پروراندم

دستهایم بوی نان سوخته در توستر می دهد

شاید آخرین باری که با آنها یک دودکش کشیده ام را یادم نیاید ولی می دانم می رسد روزی که با آنها بپرم 

از بالای برجی بلند از گل و کتاب....

و شیرجه بزنم تو همین خراب شده آسفالتی که وقتی چشمانت را می گشایی حجمه تعفن عطرهای 200 هزار تومنی اش گوشت را لال و زبانت را کر می کند...

تو را هرگز نمی­بخشم

تو را هرگز نمی­بخشم

                                و نامت را نخواهم خواند دیگربار...

به قلب پاره­ام سوگند:

                                  به رویاهای چون دریای طوفانی، گل­آلودم،

                                                                                                                                            تو دیگر نیستی در خاطرم: هرگز نبودی جز پریشانی و افسوس و گناه و ترس...

همان­دم کز نگاه بی­وفایت فاجعه رویید،

           و نام بی­گناه و ساده­ی من را قسم خوردی،

                                    به قرآن دست یازیدی ، "به این وقت اذان" را تو به لب راندی،

          و گفتی آن دروغی کز نگاهم خون به­جای گریه جاری شد...

                                                  و این آغاز بی­پایان یک  کابوس ابری بود...

تو چه باشی چه نباشی...

وااای که عکس خالی از مهر و وفایت سرد است

                      و ز شانس بد عشق

                                                       دل آن مرد پر از آه و اسف پر درد است.

در همین نزدیکی...   فتنه ها می رویند

             و همین زودی ها ...   نام پر ننگ تو را،

                                                                  از زمین  می جویند.

تو تماشا کردی: 

                      که چگونه یک مرد ،‌

                                                روی قبر پر ز اندوه و غم زندگی اش می گرید...

کاش آنجا باشی،

                       وقتی از عمق زمان نفرت و فواره خون می بارد،

کاش باشی و بگویی که چرا

                      مهره های بازی عشق و فریبت را زود

                              جابجا چیدی و نفرین زمین و آسمان را با خیانت تو خریدیش به جان!

دل سنگین خدا پر درد است!

           ولی از حرم دعای یک فرشته،

                                    جان آواز و طنین پرنوای این حقیقت گرم است:

زندگی جاری و ساریست هنوز...

                  چه تو باشی چه نباشی،

                                        نبض امید همیشه می زند.

به سکوت سبز عارف سوگند

                  که گران بود آنچه دادی از دست...

تو به اندک رنگی 

                     و به مفت آواز سرخ چنگی

                                         دادی از کف گوهری را که امانت بار دامانت بود.

فتنه ها می رویند،

            مهره هایت همگی می شورند،

                          و تو را نیست پناهی جز خیانت، جز مرگ...

به شکوه تلخ و غمناک حقیقت سوگند:

                           چه تو باشی، چه نباشی پرده ها می افتند،

                                       مهره هایت همگی می شورند،

                                                 و پر از تنهائی نام پرننگ تو را از زمان می جویند...

پیشگفتار رمان

آنچه باعث شد من به نوشتن این کتاب رو بیاورم شاید اتفاقاتی پس و پیش عجیب در زندگی افرادی باشد که من با آن­ها ارتباطی نزدیک دارم. دور از ذهن نیست که بخش عمده­ای از این وقایع مرتبط با خود بنده نیز باشد! هرچه هست وقتی جذاب به نظر می­رسد که بدانیم در متن این داستان افرادی بازیگران کلیدی­اند که علی­رغم تصمیمات بزرگی که می­گیرند، خود همیشه با پنداری غیر واقعی از دنیای اطراف آینده را می­سازند: درست همان­طور که همه در برهه­هایی از زندگی خود نوعی از این سردرگمی را تجربه کرده­اند.