تو را هرگز نمی­بخشم

تو را هرگز نمی­بخشم

                                و نامت را نخواهم خواند دیگربار...

به قلب پاره­ام سوگند:

                                  به رویاهای چون دریای طوفانی، گل­آلودم،

                                                                                                                                            تو دیگر نیستی در خاطرم: هرگز نبودی جز پریشانی و افسوس و گناه و ترس...

همان­دم کز نگاه بی­وفایت فاجعه رویید،

           و نام بی­گناه و ساده­ی من را قسم خوردی،

                                    به قرآن دست یازیدی ، "به این وقت اذان" را تو به لب راندی،

          و گفتی آن دروغی کز نگاهم خون به­جای گریه جاری شد...

                                                  و این آغاز بی­پایان یک  کابوس ابری بود...